Een baby voeden is vooral een kwestie van gevoel. Dat is zo bij fles- en bij borstvoeding. Immers: aanvoelen wanneer je baby honger heeft of voldaan is, is geen wet van centiliters maar een afstemmen van hart tot buik 😉 Als je borstvoeding geeft, geef je vanuit je eigen lichaam naast goede bacteriën en vetten, ook jouw energie en emoties. Dat kan ook wel eens moeilijk zijn.
Borstvoeding is het geven van je eigenhandig geproduceerde levenselixer. Bij onze eerstgeborene startte ik vol goede moed met borstvoeden. Ik liep over van de melk, mede doordat ik van de kraamverzorgster het advies had gekregen om iedere ochtend een volledige voeding te kolven. Natuurlijk kon mijn baby de enorme hoeveelheid voeding niet verwerken. Het gevolg was dat ik in 3 maanden tijd 4 borstontstekingen kreeg (waarvan 1 dubbele), waarvoor ik telkens een antibioticakuur kreeg. Mijn moeder had deze ervaring ook en was doodsbang dat mij hetzelfde leed zou overkomen als haar (ziekenhuisopnames e.d.). Ze adviseerde me om mijn borsten telkens volledig leeg te laten drinken, zodat ik krampachtig 1,5 uur zat te voeden in de hoop dat ze nu toch echt wel leeg waren. Tegelijkertijd vroeg ze me telkens wanneer mijn zoon huilde of ik wel voldoende melk had (terwijl ik dus overliep). Van die dubbele boodschap werd ik erg onzeker en kon ik me niet overgeven aan mijn eigen intuïtie, waardoor ik voedde met een continue ondertoon van angst: geef ik hem te veel of te weinig?
Bij onze tweede, die er vlak achteraan kwam, durfde ik niet te beginnen aan borstvoeding. Ik dacht toen oprecht: onzekerheid + keizersnede = gedoemd te mislukken. Tegen de tijd dat wij ons derde kind kregen had ik het mechanisme ontdekt dat een emotionele onbalans fysieke klachten veroorzaakt. Ik was inmiddels als moeder en vrouw gegroeid; durfde meer op mezelf te vertrouwen en vooral meer op mijn kind. Voor mij had borstvoeding te maken met overgave, vrouwelijkheid, moederlijkheid, zorgzaamheid. Ik realiseerde me dat borstvoeding mij een gevoel van kracht en voldoening kon geven en dat het een ontwikkelingskans was.
Zo gebeurde het op kerstavond dat ik mijn zoon had gevoed en tevreden in bed had gelegd. Enkele minuten later werd hij huilend wakker. Zittend aan de kerstdis met mijn familie kreeg ik van mijn moeder opnieuw de vraag: “Heb je wel genoeg melk?” Ik weet het nog goed, opnieuw raakte de twijfel me als een klap in mijn gezicht. Die nacht ontwikkelde ik een borstontsteking; niet als gevolg van te veel melk of slecht leegdrinken, maar puur als gevolg van mijn eigen emotionele terugval. Toen ik me dit realiseerde wist ik wat me te doen stond: vertrouwen op mijn eigen moederlijke wijsheid. Zonder antibiotica, maar samen met mijn zoon en onze ‘emotionele wijsheid’ heb ik deze borstontsteking getackeld. Daarna heb ik het nooit meer gehad.
